Με ρωτάει ο καιρός
από πού θέλω να περάσει
που ακριβώς τονίζομαι
στο γέρνω ή στο γερνώ.
Αστειότητες
Κανένα τέλος δεν γνωρίζει ορθογραφία.
Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
Αρχειοθήκη ιστολογίου
-
►
2009
(22)
- ► 10/04 - 10/11 (1)
- ► 09/27 - 10/04 (1)
- ► 08/30 - 09/06 (1)
- ► 07/26 - 08/02 (1)
- ► 07/05 - 07/12 (3)
- ► 06/14 - 06/21 (3)
- ► 04/19 - 04/26 (9)
- ► 02/22 - 03/01 (2)
- ► 02/15 - 02/22 (1)
-
▼
2008
(15)
- ► 12/14 - 12/21 (2)
- ► 11/30 - 12/07 (1)
- ► 06/15 - 06/22 (1)
- ► 03/30 - 04/06 (1)
- ► 03/23 - 03/30 (1)
- ► 02/24 - 03/02 (2)
- ► 02/10 - 02/17 (1)
- ► 02/03 - 02/10 (1)
- ► 01/27 - 02/03 (3)
- ► 01/20 - 01/27 (1)
- ▼ 01/13 - 01/20 (1)
-
►
2007
(12)
- ► 12/16 - 12/23 (2)
- ► 12/02 - 12/09 (1)
- ► 11/25 - 12/02 (1)
- ► 11/18 - 11/25 (2)
- ► 11/04 - 11/11 (1)
- ► 10/28 - 11/04 (1)
- ► 09/30 - 10/07 (2)
- ► 09/23 - 09/30 (1)
- ► 08/26 - 09/02 (1)
2 σχόλια:
Ωραία λοιπόν, ας παίξουμε με την ορθογραφία και την αμφισημία των λέξεων…
Ας μη νομίσεις πως το ερώτημα του καιρού είναι άδολο. Ο καιρός θα πάρει τα τέλη του, ότι κι αν του απαντήσεις, όπου και να τονίσεις ή να τονιστείς. Διαπραγματεύεται, και είναι καλός σ΄αυτό κι αν θες, παίζει μαζί σου, ξέροντας ότι δεν έχεις τρίτη επιλογή.
Ή μήπως έχεις;
Η σταγόνα του δειλινού γέρνει, καμπυλώνεται μαζί με τις αχτίδες του ήλιου.
Το δειλινό μιας σταγόνας γερνάει τη σταγόνα.
Ούτως ή άλλως, το παιχνίδι φαίνεται να είναι χαμένο κι εκεί ποντάρει ο χρόνος.
Ή μήπως δεν είναι;
Κάτι σου είχα γράψει για υψίπεδα.
Να κάτι που δεν υπολόγισε ο ανηλεής χρόνος κι έτσι μπορούμε να του τη φέρουμε.
Εκεί σταματάει ο χρόνος κι εκεί μπορεί να μείνει κανείς όσο θέλει. Εκεί, ακόμα και το δειλινό μπορεί να μείνει όσο θες και να μη γίνει δύση. Κι η σταγόνα να το χαίρεται.
Κι όταν κάποτε έρθει το τέλος του χρόνου, όσο βαρύ κι αν είναι – κι όσες προσαυξήσεις και να έχει βάλει ο πανδαμάτωρ, μπαγαπόντης χρόνος – θα μπορείς να του πεις:
-Εν τέλει, τα τέλη, αν και είναι πολλά, θα τα πληρώσω με δόσεις.
Κι έτσι, προκειμένου αυτός να μη χάσει το τέλος του, θα σου δώσει παράταση.
Βρε συ, μήπως αυτό είναι το μυστικό της επιζητούμενης, με κάθε μέσο, αθανασίας;
Για ψάξτο και πες μου!
Γιώργο μου,
Ναι, όντως μου ευχήθηκες και σε ευχαριστώ, για κατάσπαρτα υψίπεδα που ξαποσταίνουν στις ανηφοριές της ζωής και όμορφο είναι να το θυμόμαστε που και που, αλλά, αν μου το έλεγες λίγα χρόνια πριν ίσως και να είχαν άλλη αξία ….
Τώρα πια, όσο και αν θέλουμε να διαπραγματευτούμε με τον ανηλεή χρόνο , όσο και αν η καρδιά μας θέλει παράταση χρόνου αποπληρωμής των τελών, πάντα αυτός θα έχει το πάνω χέρι και όσο παράταση και να μας δώσει δεν θα είναι αρκετή!
Βέβαια, η φιλοσοφία σου είναι άκρως αισιόδοξη ομολογώ και ίσως να είναι και το μυστικό τελικά, αλλά όχι της αθανασίας μιας και είναι κάτι που δεν πιστεύω , αλλά της απόλαυσης του δειλινού που, χαίρεται να βλέπει την σταγόνα ευτυχισμένη και χαρούμενη και θα προσπαθήσει να καθυστερήσει την δύση του….
Δημοσίευση σχολίου