Κινείσαι κι ανθίζουν τα όνειρα
Σωπαίνεις κι ανοίγονται πηγάδια εωθινά
Γελάς κι εκτοξεύονται πίδακες ανεξαρτησίας κομμάτια διαττόντων εκπυρσοκροτούν.
Διάφανος ο ήλιος πυροδοτεί το φωτεινό σου πουκάμισο,
υαλοπίνακες ιριδίζουν στο τακ-τακ των βημάτων σου.
Περπατάς και λάμπει ο κόσμος
Μιλάς και σπάνε ρόδια από φως και τα κόκκινα σπόρια τους
φυτρώνουν στο μέλλον.
Αγάλλεσαι και οι αυγές συνωστίζονται στο κατώφλι της άνοιξης
Φωνάζεις κι αλλάζει η ροή των υδάτων.
Ένα ατέρμονο καλοκαίρι σε περιμένει στην άκρη του λόφου.
Είμαι εγώ το ανεξήγητο πέλαγο που αγναντεύει η ματιά σου στον ορίζοντα.
Μαρία Γραμματικού
