σκέψεις....

...Είναι στιγμές,

που φοβάμαι τις λέξεις ελεύθερες να αφήνω

σκεφτόμενη πάντα ειρωνικά μήπως γελάσεις.

Η ματιά μου πλατιά όπως της θάλασσας...

Η φωνή μου αλλοιωμένη απο τον γήινο σαρκασμό

χάνεται στα σύννεφα.

Ρουφώντας την παγωνιά του φεγγαριού

βυθίζομαι στη γνώριμη σιωπή μου.

Απίστευτο..

Φαντάστηκα τον ήλιο φτιασιδωμένο.

Την θάλασσα γυμνή δίχως το χρώμα της.

Είδες;

Ανάμεσα στα μάτια της ψυχής και του προσώπου

μεγάλο χάσμα υπάρχει...

Απόσπασμα απο το ποίημα "το χρέος"

της Μυρτώς Μελισσάκη.